Αναμονή

Με κύκλωνε η σιωπή σου
όποτε φυσούσε και στα παράθυρα η βροχή παρακαλούσε

Ξυπνούσα κάθε μέρα
χωρίς λόγο τις περισσότερες φορές
με μια χαζή προσμονή ότι κάτι θ' άλλαζε
έβλεπα του περαστικούς να περνούν
με ψυχραιμία κάθε φορά

Η αναμονή με γέμιζε μ'ελπίδα κάποτε
κάθομαι τώρα στην ίδια θέση
πρωινό μετά το πρωινό
ενώ η ελπίδα έχει αναχωρήσει οριστικά
η θέση παραμένει το κέντρο της ύπαρξης

Από συνήθεια ή κάποια νοσταλγία

με μοναδική παρηγοριά τις βασικές αρχές που
χρόνια τώρα με πλάθουν και με διαψεύδουν


Robert Schumann: Etudes Symphoniques, op. 13