Κοντσέρτο Νο1 2ο Μέρος

Νύχτες ονειρεύτηκες μ'ένα ισχνό φώς

Τον αέρα αμείλικτο να παγώνει τα κλαδιά

Αυτοκίνητα να περνούν ψύχραιμα όπως ένα οποιοδήποτε βράδυ

Μια μικρή γιορτή να έχει στηθεί στο απέναντι σπίτι.

Το φώς στο δωμάτιο χάνεται σαν αστραπή

Θυμάσαι;

Νύχτες ονειρεύτηκες δίπλα σε μεγάλους συνθέτες

Πλάι σε διψασμένους περαστικούς

Μα η σκιά του πιάνου σου σκεπάζει μόνο εσένα.

Δυό τέτοιες στιγμές να ζήσουμε ακόμα

Μια για μένα και μια για σένα.

Ύστερα να σβήσουν τα φώτα

να σιγήσει η πόλη 

και

η μικρή γιορτή ν' αφήσει τις φωνές της 

να γεμίσουν τη νύχτα

Νυχτερινό Έργο 3 Νο1

Πίσω απ' το σκοτεινό παράθυρο υπάρχει μια μελωδία

Πάνω στη μελωδία κυματίζει ένα μικρό όνειρο 

Δίπλα στις παγωμένες σταγόνες που κυλούν όπως ο χρόνος

αντίθετα στον αέρα, αγόγγυστα σαν παιδικά όνειρα

Τι και αν ηττηθήκαμε

Τι και αν ηττηθήκαμε. Όλα ίδια με πρίν.


Ένα μικρό λουλούδι φυτρώνει μέσα σου
τόσο τρυφερό που το απαλό αεράκι  το κυματίζει
σαν χαρτί πεσμένο στο δρόμο.

Τί και αν ηττηθήκαμε.

Να, είναι τώρα σαν να σε βλέπω

εδώ στην παλιά μας πλατεία, στην οδο Ζαρετσνόϊ
πάντα θα είναι άνοιξη

Όπως αμήχανα πέρασε το χέρι πάνω απο το μέτωπο μου

είδα καθαρά.

Εάν ησυχάσει η φύση κάποιο μεσημέρι
θ'ακούσεις πέρα απο το θρόισμα των φύλλων

να πάλλεται πάλι ο εαυτό σου,
ζωντανός και ακέραιος

έστω και για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου

Νυχτερινό Έργο 2 Νο3

Μεγάλη ευθεία ο δρόμος σου
Σπίτια παλιά
ρόζ, πράσινα, μπλέ
Όπως οι αποχρώσεις των ματιών σου
Γεμάτος δέντρα λεπτά και γκρίζα. Χωρίς πολλά φύλλα
Ήσυχος τις κυριακές. Έρημος όταν περνάς εσύ
Πάει μακριά, πολύ μακριά αλλά ποτέ δεν τον έχεις περπατήσει ολόκληρο
Δεν χρειάστηκε

Γκρίζος, ήρεμος, χρωματιστός και ζωντανός
Πόσο γαλήνια τον διαβαίνεις

Κοιτώντας τον χωρίς πολλά λόγια
Έγινε δικός μου.

Νυχτερινο Έργο 2 Νο1

Το βράδυ σιωπηλό αγκαλιά με την πολύβουη πόλη
Tο πρόσωπο σου καθρέφτιζε στο τζάμι.
Τα μάτια σου καρφωμένα έξω από το σκοτεινό μπάρ.

Μια πασχαλιά βρέχει μαλακά τον δρόμο με μικρά μωβ στίγματα.
Χαμογέλασες κοιτώντας το πεζόδρομο μέσα απο το τζάμι.
Φάνηκε απλός και ζωντανός.

Ένα ζευγάρι περπατά στεφανωμένο απο τα φώτα των παραθύρων
Για να θυμίσει την βασική εκείνη αρχή: ο κόσμος αυτός ακόμα δονείται.

Άνοιξη

Τα βήματα γρήγορα πάνω στο χωμάτινο δρόμο
φτάνω σε σένα
και είναι άνοιξη

Ένας σκύλος ξαπλωμένος στ' αγριόχορτα, δίπλα του εσύ
χαμογελούσες στα κίτρινα λουλούδια
που-αχ θεέ μου- δεν γνωρίζω τ' όνομα τους.
Ο ήλιος,ζεστός γυρνούσε γύρω από τα μαλλιά και τους ώμους σου
έπαιζες μαζί του, χαμογελούσες στον άνεμο.

-εγώ δεν τολμούσα ούτε τα μάτια ν' ανοίξω.

γέλασες βαθιά
όπως ένα μικρο, τόσο δα, παιδί.
άνοιξες τα χέρια σου διάπλατα
και πλησίαζε η Ανάσταση

Τα δέντρα έγειραν τα κλαδιά τους να τα χαϊδέψεις
ο σκύλος έτριψε το κεφάλι του στον λαιμό σου

Σηκώθηκες και είχες
κίτρινα, κόκκινα, λευκά
σημάδια στα μαλλιά

Πέρασα το παλτό στους ώμους σου
εσύ που χαιρόσουν τον ήλιο, τον αέρα
ξαφνιάστηκες. Τρόμαξες.

Ύστερα κοίταξες βαθιά τον ορίζοντα
μακριά μας η πόλη. Χλωμή.
περπατήσαμε αργά μέσα στα έρημα καταπράσινα οικόπεδα των προαστίων
μ' έπιασες το μπράτσο και έγειρες πάνω μου
ο σκύλος έπαιζε γύρω μας

Μακριά ηχούσε μια καμπάνα
αργός ρυθμός νυχτερινού.

χαθήκαμε στο σούρουπο και μόνο
αχνά, πια, ακούγονταν τα γέλια μου.

Αναμονή

Με κύκλωνε η σιωπή σου
όποτε φυσούσε και στα παράθυρα η βροχή παρακαλούσε

Ξυπνούσα κάθε μέρα
χωρίς λόγο τις περισσότερες φορές
με μια χαζή προσμονή ότι κάτι θ' άλλαζε
έβλεπα του περαστικούς να περνούν
με ψυχραιμία κάθε φορά

Η αναμονή με γέμιζε μ'ελπίδα κάποτε
κάθομαι τώρα στην ίδια θέση
πρωινό μετά το πρωινό
ενώ η ελπίδα έχει αναχωρήσει οριστικά
η θέση παραμένει το κέντρο της ύπαρξης

Από συνήθεια ή κάποια νοσταλγία

με μοναδική παρηγοριά τις βασικές αρχές που
χρόνια τώρα με πλάθουν και με διαψεύδουν


Robert Schumann: Etudes Symphoniques, op. 13

Επιστροφή

Δωμάτιο έρημο. Πίσω από τις κουρτίνες αντανακλά η ερημιά
Καθιστός στο κρεββάτι με τα πόδια να κρέμονται
το κεφάλι σφιχτά ανάμεσα στις παλάμες

Νομίζεις πως το απόγευμα θα περάσει σε μια στιγμή
όλο περιμένεις και περιμένεις

Η κουρτίνα απλώνεται στους ήχους της λεωφόρου

Βαθιές τύψεις περνούν στα σεντόνια κάθε απόγευμα
Ο ύπνος γίνεται πιο δύσκολος

Τη νύχτα θυμάσαι τις βόλτες, τα πάρκα, τις συζητήσεις

Κάπου εκεί που τώρα θ'ανθίζουν αμυγδαλιές
μαζί με τα χαμόγελα των φίλων που περπατούν στο δρόμο τις παραλίας

Εκείνες τις φορές που σε επισκέπτονται πρόσωπα πάνω στον καθρέπτη
του μπάνιου, τις βιτρίνες των εστιατορίων.

Μ' ένα πρόχειρο παλτό κλείνεις την πόρτα
κάτω από τα φανάρια ζητάς τον δρόμο από έναν περαστικό σε ξένη γλώσσα
πάνω στην γέφυρα, μέσα σε μουσεία

Η ζωή κυλά εκεί όπως και στα μέρη που νοσταλγείς.

απέναντι από το πέλαγο
δίπλα στο Φάρο
στην επιστροφή από τον δρόμο της νοσταλγίας

και πάλι πίσω στο δωμάτιο σου
που βράδια τώρα γεμίζει με προσμονή

Κοντσέρτο Νο1 1ο Μέρος

Πίσω από το τζάμι ενός μικρού παραθύρου
στέκεσαι κάτω απ' το ανεμικό φως
πίσω από το θολό νερό
ανάμεσα σε δύο διαμερίσματα εξίσου μικρά
το πρωινό έρχεται πάντα δύσκολο σε αυτή την μεριά της πόλης
όπως οι φράσεις σου
τ' απογεύματα δε ακόμα πιο σκληρά
φορτισμένα από την επιστροφή σου
άχρωμα από την μοναξιά σου

Κάθε τέτοιο απόγευμα παίζεις πιάνο
ή γράφεις
ή βάζεις μουσική
σιγανά τραγουδάς παρέα με τον καπνό
σιγανά πεινάς, σιγανά κρυώνεις
αναποφάσιστα κλαις με την σιγή στο στόμα και στα μάτια

Τις Κυριακές και τα Σάββατα
σκέφτεσαι ξανά και ξανά τι θα μπορούσε ν'αλλάξει όλα αυτά
να σβήσει την σιωπή.

Όμως
στο μισοσκότεινο σαλόνι περνάνε ένα-ένα τ' απογεύματα
διστακτικά, χωρίς να δίνουν κάποια απάντηση

Ξεθωριάζουν οι σελίδες των βιβλίων που έχεις διαβάσει
διαλύονται οι παρτιτούρες πάνω στο πιάνο
η βροχή χτυπά αδιάκοπα την πόρτα
ικετευτικά ζητά συντροφιά και ένα κομμάτι χθεσινό ψωμί

Η πόλη περπατά με τα αγέρωχα βήματα της
εκεί που οι κάτοικοι πετούν τις σκέψεις τους
εσύ πασχίζεις να προ φτάσεις τα φώτα και τις πλατείες
μέχρι αργά το βράδυ

Μοιραία όλα τα φώτα σβήνουν
στην παράξενη πόλη σου
στοιβάζεις τις σκέψεις στην κιβωτό της υπομονής σου
με αγάπη και τρυφερότητα

πέφτεις στο κρεβάτι με γοερή υπομονή για την επόμενη μέρα
που έρχεται ζωηρή να ψιθυρίσει στο τρυφερό αυτί σου:
"τίποτα δεν τελείωσε ακόμα"