Σπουδή Νο 5 "Χτίσιμο"

Βρέχει απο το ξημέρωμα
ασταμάτητα, κοπιαστικά
στα φυλλά στη πόλη
στο μέτωπο

Ο Μαρτης δεν υπάρχει πια
διωγμένος, σιωπηλός
σαστίζει, κοιμάται
αγόγγυστα

Χτίζω στο τοπο αυτόν
με χέρια μαγκωμένα
στη λάσπη, την ερημιά
χωρίς φόβο

Όλο και βυθίζομαι, βαθιά
πιο βαθιά, πιο βαθιά
η λάσπη λιώνει
μα επιμένω

Φιλούν οι πέτρες σταυρωτά
τα όνειρα και ανεβαίνουν
με τα χέρια μας,
ανεβαίνουν

Μπροστά στη πόρτα
της αυγής, ζητούν
ό,τι τους μίλησα
ό,τι  τους έμαθα. ζητούν

Και ψάχνουν τον Μάρτη
που θα περάσει, μοιραίος
να χτίσει κι αυτός
ότι προστάξαν τα βιβλία μας