Goupil le fol

Τα χαμόγελα περπατούν στους δρόμους
απέναντι απο το τρυφερό κρύο

Τα φώτα τους, μικρά παιδιά,
ζεσταινουν το περπάτημα σου.

Δίπλωσα το παλτό στο καναπέ, να ξαπλώσεις
και βγήκα να καπνισω.
Το χαμόγελο σου δεν ηταν ποτε τόσο φωτεινό,
δίπλα σε οτι μικρό έχω ζήσει
δίπλα στη μεγάλη βόλτα που θα σ' έπαιρνα απο το χέρι
δίπλα από ότι μοιράζεται η νύχτα με την μέρα.

Ήσουν δυο ορόφους πιο ψηλά,
εκεί που το φως τρεμοπαιζει
μόνο στα δικά μου μάτια.
Άφησες στο χαμηλό τραπέζι
δυο χάρτινα καραβάκια,
που όπως όλα τα όνειρα
έπρεπε να έχουν
το δικο τους όνομα.
Έγραψες κι γέλασες δυνατά:
"το πιο όμορφο όνομα του κόσμου"
η φλόγα κινήθηκε πίσω από το χαρτί σαν απόγευμα καλοκαιριού.

Έξω απο το παράξενο μπαρ τα πρόσωπα μας γυαλιζαν
πανω στην βιτρίνα με την μικρή αλεπού.
Μ' ένα τσιγάρο στο κάθε χέρι,
δικο μου και δικό σου
και αναπνοή ικανή να περιμένει,
έναν αιώνα μέχρι το ξημέρωμα

βυθίστηκαμε στην ησυχία
και σε μια μικρή - μικρή ελπίδα.

πως τ' όνειρα μας, σαν τα καραβάκια σου

θ' αποκτήσουν όνομα.