Νυχτερινό Έργο 2 Νο 2

Κλειστά μάτια, καρτερούν.
Άφησα παρακαταθήκη μερικές λέξεις.
Μικρά τρυφερά γράμματα.
Εσύ περπάτησες στο μακρύ δρόμο.
Ευθεία.
Τα μαλλιά σου ένα με τα φύλλα που χορεύουν στον αέρα.
Η άσφαλτος νωπή και άδεια.
Το περπάτημα σου σταθερό.
Σε είδα να ξεμακραίνεις.
Αργά. Όλο και πιο μακριά.

Οι λέξεις θλιμμένες δεν σε έφτασαν ποτέ.
Έμειναν μόνες να πλανιούνται,

μέσα σε αυτή τη πρωινή, μοναχική,

άνοιξη